Hendrik, de buurman van Al Amal
Ik ben Hendrik, de buurman van Al Amal. Bijna 22 jaar geleden kwam ik op de Livingstonelaan wonen. Ik ben dertien jaar lang voorzitter geweest van de Vereniging van Eigenaren, waardoor ik een hoop mensen heb leren kennen. Inmiddels ben ik gestopt als voorzitter. Het was erg leuk om te doen, maar er komt ook veel verantwoordelijkheid bij kijken.
Ik heb veertig jaar in de zorg gewerkt en ben sinds zo’n tien jaar met pensioen. Rond de tijd dat ik met pensioen ging, verhuisde Al Amal naar de Livingstonelaan. Ik was benieuwd naar mijn nieuwe buren en ben toen een keertje binnengelopen bij een Open huis.
Wat me direct opviel aan Al Amal, was de kracht en de energie van de vrouwen die hier werkzaam zijn. Dat inspireerde me om me op te geven als taalvrijwilliger. Inmiddels geef ik alweer een aantal jaar taalles, heb wat dingen gedaan voor het project Voedselbank en help soms met het regelen van klusjes. Als ik binnenwandel bij Al Amal voel ik me altijd erg welkom. Iedereen kent me hier als ‘de buurman’ en er is altijd wel iemand om een babbeltje mee te maken.
Nederlandse taal
Ik vind het belangrijk dat je, als je in Nederland woont, de taal ook spreekt. Ik help mensen hier graag mee door taalles te geven. Tien jaar geleden ben ik daar via Al Amal mee begonnen en heb toen een groep nieuwkomers Nederlandse taalles gegeven. Dit waren vooral mannen van Syrische afkomst. Ik vond dat erg leuk om te doen. De afgelopen jaren heb ik vooral aan groepen vrouwen taalles gegeven.
Verhalenderwijs leren
Op de taalles vraag ik aan de mensen: ‘Wat willen jullie leren?’ De vrouwen aan wie ik lesgeef, willen vooral het spreken van de taal oefenen. We babbelen er vrolijk op los en wisselen verhalen uit.
Ik probeer verhalenderwijs hun woordenschat te vergroten. Zo pak ik bijvoorbeeld een situatie uit iemands leven. Deze situatie pluizen we dan uit. Bijvoorbeeld: een dame is in het park geweest. We onderzoeken dan hoe en met wie ze naar het park is gegaan en wat ze daar allemaal heeft gezien. Stel, er stond een fontein in het park, dan bespreken we wat een fontein precies is, maar ook wat het verschil is tussen een fontein en een vijver, een meer en de zee. En stel, het was een beetje koud op de dag dat ze naar het park ging, dan bespreken we of het koud was, koel of fris. Een week later herhalen we de nieuwe woorden. Herhaling is erg belangrijk bij het leren van een nieuwe taal. Alles wat we besproken hebben, zet ik ook met foto-voorbeelden in de gezamenlijke appgroep.
‘Sinds ik taalles geef, ben ik op een andere manier bezig met de Nederlandse taal. Normaal gesproken zeg of schrijf je iets zonder je erg bewust te zijn van de woorden die je gebruikt en waarom je dat doet, maar als je een woord aan iemand moet uitleggen, word je zelf ook aan het denken gezet.’
Soms ben ik zo geconcentreerd bezig met een woord, dat ik zelf begin te twijfelen of ik het wel juist geschreven heb.
Onzekerheid, vooruitgang en humor
Sommige vrouwen aan wie ik taalles geef, voelen zich wat onzeker omdat ze de Nederlandse taal niet goed spreken. Ik merk dat ook in de les en zeg dan altijd: ‘Het geeft toch niet als je het niet in een keer goed doet, we zijn hier om te leren.’
Soms moet ik iets tien keer uitleggen, maar dat maakt mij niet uit. Je ziet mensen namelijk echt vooruitgaan met hun taal en dat is geweldig om mee te maken.
Daarnaast is het altijd erg gezellig tijdens de lessen. We liggen geregeld in een deuk, bijvoorbeeld om de dame die naar het park was geweest. Ze vertelde, dat ze daar kippen had gezien, terwijl ze duiven bedoelde. Zulke situaties kunnen heel grappig zijn!
Gezelligheid en nieuwe culturen
Wat ik leuk vind aan vrijwilligerswerk, is dat je in contact komt met andere mensen. Als je met pensioen gaat, ontstaat er toch een beetje een gat. Vrijwilligerswerk is heel dankbaar werk en het levert veel op. Ik houd van de gezelligheid en de sfeer die erbij komt kijken.
Ook vind ik het leuk om mijn buren te leren kennen. Kanaleneiland is echt een multiculturele wijk. Sommige mensen staan wat huiverig tegenover culturen die ze niet kennen, maar ik zeg altijd: ‘Wat je niet kent, moet je leren kennen.’ Als je dan een nieuwe cultuur hebt leren kennen, kom je erachter dat er eigenlijk niet zo heel veel anders is dan bij ons. Natuurlijk zijn er verschillen, maar laten we die respecteren.
Ik was zelf, voor ik vrijwilligerswerk deed bij Al Amal, helemaal niet bekend met de moslimgemeenschap in Nederland. Als ik nu een wandeling maak langs het kanaal, zwaaien veel dames, die ik heb leren kennen door mijn vrijwilligerswerk, naar me en maak ik geregeld een praatje met hen.
Vrijwilligerswerk is een heel leuke manier om in contact te komen met mensen en om je buren te leren kennen.
